รักวุ่นวาย นายนักเขียน

รักวุ่นวาย นายนักเขียน ตอนที่1 ผมเป็นนักเขียนครับ "นี่ครับเรื่องใหม่ที่เคยเสนอไว้(=.=) zzz" "เย้ยย!มะ..โมริมุระคุงทำไมหน้าเป็นแบบนั้นล่ะ(」ﾟﾛﾟ)｣" "คือว่าผมปั่นงานตั้งแต่วันก่อนจนถึงเมื่อกี้นี่ล่ะครับಠ_ಠ " "เอ๋~~โมริมุระคุงเนี้ยนะ(´･_･`)" "ครับ ที่เหลือฝากด้วยนะคร้าบเฮือก!!" "มะ..โมริมุระคุงงงง(」ﾟﾛﾟ)｣" และหลังจากนั้นผมก็หมดสติไป ผมชื่อโมริมุระ ทากิ ม.ปลายปี2ห้องบี ตอนนี้เป็นนักเขียนครับ ปกติผมจะส่งงานทันเวลาโดยที่ไม่ต้องมานั่งปั่นข้ามวันข้ามคืนแบบนี้ แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะชีวิตที่สงบและแต่งนิยายไปวันๆของผมดันไม่เหมือนเดิมมันเริ่มที่จะวุ่นวายมากขึ้นจนผมไม่ค่อยได้แต่งนิยายเลย นั้นก็เพราะผมดันมีคู่หมั้นมาน่ะสิ....... "ฮึฮือ(´∀｀)เรื่องของเราติดอันดับขายดีด้วย" ผมยืนดูรายการการขายของของร้านหนังสือที่จัดอันดับการขายของนิยายเอาไว้ซึ่งหนึ่งในนั้นยังมีนิยายของผมที่พึ่งวางขายไปด้วยผมดีใจมากเพราะเป็นเรื่องแรกในสี่เรื่องที่ติดอันดับ "อะ..อ้าวโมริมุระคุง(__)" ในขณะที่ผมกำลังชื่นชมฝีมือตัวเองที่พัฒนาขึ้นนั้นก็มีเสียงเด็กผู้หญิงเรียกผมจากด้านหลังผมเลยรีบหันไปที "ประทานมาซากิ ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ(´･_･`)?" มาซากิ มาริอยู่ห้องเดียวกันกับผมเธอเป็นผญ.ที่ผช.หมายตามากมายเพราะนอกจากจะสวยแล้วเธอยังเป็นประทานนักเรียนกับเล่นกีฬาเก่งด้วย "เอ๋..อะ..เอ่อ(_;)ก็ฉันชอบอ่านนิยาย เลยจะมาหาซื้อหน่อยน่ะ วะ..ว่าแต่โมริมุระคุงทำไมมาอยู่ที่นี่หรอ(^_^;)?" "เอ่อ..(__)อ่อผมมาหาซื้อหนังสือในการติวน่ะครับ" "ตั้งใจจังนะ โมริมุระคุงเนี้ย(^.^)" "ก็นิดหน่อยครับ（） ว่าแต่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณประทานอ่านนิยายด้วย" "เอ๋..เอ่อ ก็ชอบอ่านตั้งแต่เด็กแล้วล่ะตอนนี้ชอบของอาจารโอริมะอยู่ค่ะ（//･_･//)" "อะ...เอ๋~~~~จริงหรอครับ(_;)!!" ผมตอบกลับไปด้วยความตกใจอย่างมากก็เพราะว่าโอริมะคือนามปากกาของผมหนะสิไม่นึกเลยว่าจะมีคนที่อ่านนิยายของผมที่อยู่ห้องเดียวกันแบบนี้ "ทะ..ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย(_;)" "ปะ..เปล่าครับ ขอโทษนะแฮะๆ(^_^;)" หลังจากนั้นผมและประทานก็แยกกัน ถึงจะรู้สึกดีใจที่มีคนชอบในนิยายของผมก็เถอะ แต่ถ้าประทานรู้ว่าผมคืออาจารย์โอริมะเธอคงเลิกอ่านแน่เลยๆผมเลยคิดที่จะเก็บเป็นความลับดีกว่า "ทา...กิ...คุง~~~~~(￣ω￣;)" ในระหว่างที่ผมกำลังเดินออกจากร้านหนังสือก็มีเสียงที่เรียกชื่อผมขึ้นน้ำเสียงนั้นทำให้ผมรู้สึกถึงแรงอาคาดพยาบาทจากข้างหลังที่มีมหาศาลมากทำเอาผมแถบไม่กล้าที่จะหันไปเลยแต่ยังไงผมก็ต้องหันไปสินะ เมื่อผมหันไปก็พบกับ "ย...ยุย(^_^;)มาทำอะไรที่นี่หรอ" มิรุโก๊ะ ยุย ม.ปลายปี2ห้องAนักเรียนดีเด่นนักกีฬาดีเยี่ยมและเธอคือคู่หมั้นผม "บุ๋ยๆๆ ก็ตามทากิมาน่ะสิ!! นึกว่าออกไปไหนที่แท้แอบมาเจอกับประทานนักเรียนนี่เอง(｡･ω･｡)" "จ..ใจเย็นสิยุยค.แค่บังเอิญเจอกันเองนะ ไม่ได้แอบมาเจอสักหน่อย(^_^;)" "บุ๋ยๆ(｡･ω･｡)จริงนะ ห้ามโกหกนะ" "ไม่โกหกหรอก(^_^;)" ผมอธิบายเรื่องราวให้ยุยฟังต่ออีกสักพักก่อนที่ผมและยุยจะกลับบ้านเห้อออมันช่างแสนเหนื่อยเหลือเกินวันนี้ ให้ตายเถอะทำไมอยู่ๆผมก็มีคู่หมั้นเฉยเลยถ้านึกย้อนไปเมื่อ2-3วันก่อน กริ๊งงงงงงง!!!! มีเสียงโทรสับเข้ามา "สวัสดีครับ โอริมุระครับ" "โอ้ววไงไอ้ลูกชายสบายดีมั้ยย(　＾∇＾)" "พะ..พ่อ!!!! โทรมาได้ไงเนี้ย"(_;) ถามว่าทำไมผมถึงตกใจขนาดนั้นล่ะหรอ ก็ไอ้พ่อบ้านี่หายไปตั้ง2ปีแต่ก็ส่งเงินมาเลื่อยๆจนวันนี้พึ่งโทรมา- -น่ะสิครับ "เฮ้ยๆทำเหมือนผีโทรหาไปได้นะ" "ว่าแต่นึกยังไงถึงโทรมาเนี้ยเจ้าพ่อเฮ็งซวย" "โอ้ววพอดีมีเรื่องจะบอก วันนี้จะมีคู่หมั้นแกไปอยู่ด้วยนะ" "อ่ออครับ เฮ้ยยยยยยว่าอะไรนะพ่อ!!!" "คู่หมั้นแกไง จะไปอยู่ด้วยวันนี้(　＾∇＾)" "คู่หมั้น!!!!!! คู่หมั้นอะไรครับ(_;)" "พ่อต้องไปล่ะ โชคดีนะลูกดูแลเขาให้ดีๆล่ะแก" "เฮ้ยๆเดี๋ยวสิพ่อ พ่อ!!" แกร็ก ตู๊ดๆ แล้วเขาก็ตัดสายไป ไอ้พ่อเฮ็งซวยยยยไปทำไรไว้จนผมต้องมีคู่หมั้นล่ะเนี้ยยยย ผมกะวนกะวายอยู่พักก่อนที่จะ ติ๊งต๊องง!! มีเสียงออดหน้าบ้านจะดังขึ้นผมรีบเดินไปเปิดประตูและภายนอกนั้นก็คือ "สะ..สวัสดีค่ะ มิรุโก๊ะ ยุยค่ะฝะ..ฝากตัวด้วยนะค่ะคุณว่าที่สามี（//･_･//)" คือคู่หมั้นของผมเองครับ และชีวิตที่แสนจะวุ่นวายจนผมแทบจะไม่ได้แต่งนิยายก็เริ่มต้นขึ้น.....